Samo dawanie żebrakom pieniędzy na ulicy nie jest grzechem, raczej pewnym zaniedbaniem, karmieniem swojego świętego spokoju. „Ja dałem biednym, jestem takim dobrym człowiekiem, a dalej, to już nic mnie nie interesuje”.

Cały problem polega na tym, że dając komuś pieniądze na ulicy, tak naprawdę nie wiemy, na co zostaną przeznaczone. Bardzo często żebrzący wyłudzają pieniądze na alkohol, papierosy czy inne używki. O takim właśnie „wspomaganiu” możemy mówić w kontekście grzechu. Bo jeśli widzę podpitego żebraka, to domyślam się, na co wyda on moje pieniądze. Dając mu je, niewątpliwe grzeszę, bo wspieram jego nałóg. I to jest taki grzech świętego spokoju, zaniedbanie, ignorancja, brak wrażliwości. Wiąże się to również z naszym egoizmem, więc tu również dotykamy materii grzechu.

Pomaganie żebrakom to także kwestia rozeznania, a to nie jest takie proste. Na ulicy, w ciągu kilku minut, wydaje mi się wręcz niemożliwe. Z mojego doświadczenia, mogę powiedzieć, że ludzi, którzy naprawdę potrzebują trzeba szukać. Oni nie mają takiej łatwości, żeby wyjść na ulicę i prosić. Ludzie, którym łatwo przychodzi żebranie, bardzo często tak naprawdę nie potrzebują pomocy. Często spotykam się z sytuacjami, kiedy przyznają, że „biorą, bo ktoś daje”, a ci, którym naprawdę ciężko, trzeba poszukać, zachęcić, oni wstydzą się przyjść i samemu prosić.

Z drugiej strony, rodzi się inna wątpliwość – czy odmawiając wszystkim żebrzącym, nie odmówię komuś, kto naprawdę potrzebuje. Oczywiście, dawanie pieniędzy niczego nie rozwiązuje, bo jak wspomniałem – nie wiemy na co zostaną przeznaczone. Dlatego można zaproponować kupienie jedzenia. Ale to też jest taki środek zamienny, bo niczego nie rozwiązuje. Ty go karmisz, a on dalej pije – prosty mechanizm. To wszystko jest taką pomocą doraźna, która według mnie nie jest rozwojowa. Prawdziwa pomoc jest wtedy, kiedy rzeczywiście dotknie życia drugiego człowieka, sprawi, że coś się zmieni. Danie komuś bułki albo 2 zł niczego nie zmieni.

O wiele trudniej, kiedy ktoś Cię prosi o pieniądze, zapytać, na co chce je wydać i dlaczego musi żebrać na ulicy. Wtedy wchodzę z tym kimś w relację, mam szansę naprawdę zadziałać. Pamiętam taką historię – kiedy szedłem jedną z warszawskich ulic podeszła do mnie dziewczyna z chłopakiem. Z daleka widziałem, że czegoś chcą. Faktycznie, poprosili o parę złotych bo na coś im zabrakło. Zapytałem wtedy, na co. Odpowiedzieli, że na piwo, czy jakiś inny alkohol. Pochwaliłem wtedy dziewczynę, że przynajmniej jest uczciwa, nie kombinuje. Dałem jej parę groszy, ale odruchowo z kieszeni wyciągnąłem też różaniec. – Masz, pomodlisz się za mnie – podałem dziewczynie. A ona? Ona się rozpłakała! – Mam się za co modlić – odpowiedziała. Kiedy zapytałem, co się stało, opowiedziała mi, że straciła dziecko, a potem wylądowała z chłopakiem na ulicy.

Okazuje się, że takie spotkanie z żebrakiem może być też świetną okazję do ewangelizacji. Bo oni tak naprawdę wcale nie potrzebują pieniędzy. To znaczy, według ich potrzeb – na pewno, ale to jest taka forma podświadomego dawania sygnału, wołania o zainteresowanie. Oni nawet nie zdają sobie z tego sprawy. Kiedy się nimi zainteresuję, naprawdę mam szansę pomóc.

Samo dawanie pieniędzy żebrzącym to również pewna forma poniżania człowieka. Wrzucanie komuś 2 złotych nawet nie patrząc na niego, to dawanie dla samego dawania. Stajemy się kimś, kto ma władzę nad drugim człowiekiem, bo mu dajemy. Ale wchodząc z nim w dialog, mamy szansę nawiązania relacji, pokazania, że naprawdę nam zależy.

Rozmawiała Marta Brzezińska

Wojciech Cejrowski

Wojciech Cejrowski o koloratkach w TVN Style:

http://www.dailymotion.com/video/xe6zb7_cejrowski-o-koloratkach_lifestyle

A co na słowa Cejrowskigo ks. Jan Sikorski?: – Powołanie kapłańskie dotyczy całego naszego życia. Jesteśmy poślubieni Jezusowi. Taki jest sens celibatu. Znak przynależności do niego jest bardzo ważny. Jest też narzędziem apostolskim, bo przypomina nam samym, kim jesteśmy. Musimy się borykać z trudnościami, a więc nas samych kapłański strój też chroni i przypomina ludziom, że mają swoich pasterzy. Świadomość, że pasterz jest wśród nas jest budujący. Noszenie oznak księżowskich jak koloratka czy sutanna jest istotne. Mówił o tym Jan Paweł II i Benedykt XVI, że sutanna jest cennym znakiem. Widzę też, że księża na ogół o tym pamiętają.

Są wyjątkowe sytuacje jak wyjazdy wakacyjne, turystyczne, podróże, czas odpoczynku, relaksu czy „schowania się” przed ludźmi w swojej pustelni i wtedy nienoszenie koloratki czy sutanny jest uzasadnione. Takich sytuacji jest jednak stosunkowo mało. Z zasady ksiądz powinien być rozpoznawalny. Sam powinien tę swoją tożsamość cenić i być jej wierny.

Są jednak księża, którzy nonszalancko i ostentacyjnie nie noszą koloratki. Czy jest jakiś trend, wśród kapłanów na nienoszenie „po księżowskiemu”? Jest taka ideologia, z którą się nie zgadzam, że świadczymy tylko czynami tym kim jesteśmy, a nie strojem. Ukryci między ludźmi, bez zewnętrznych oznak, mamy być świadkami Chrystusa i tylko po naszych czynach mamy być rozpoznawani. Dla mnie to, że małżonkowie noszą swoje obrączki – i widać je – są symbolem ich wierności. To dla mnie równie ważny zewnętrzny znak.

Czy zdejmowanie obrączki czy koloratki gdy krępuje, można porównać do zdrady, niewierności? Ksiądz nie powinienem chodzić w miejsca, gdzie wstydzi się nosić koloratkę. Sutanna czasem prowokuje. W mediach jednak ksiądz powinien być rozpoznawalny, że jest księdzem – podkreśla ks. Sikorski.

Rozmawiał Jarosław Wróblewski

Ks. Andrzej Grefkowicz

Największą ostrożność zalecałbym zachować do momentu potwierdzenia danych objawień przez Kościół. Jak wiadomo, Kościół nie ulega presji czasu w tej materii, więc czasem zdarza się, że jakieś objawienia zaczynają cieszyć się coraz większą popularnością jeszcze długo przed tym, zanim zostaną oficjalnie potwierdzone.

Tak się dzieje w przypadku objawień z Medjugorie. Są one dość mocno rozpowszechnione, choć nigdy nie zostały oficjalnie potwierdzone przez Magisterium Kościoła. Nigdy też Kościół jednoznacznie nie zakazał otaczania kultem tych objawień. W momencie kiedy jakieś objawienia zdobywają coraz większą popularność w Kościele, a nie ma ze strony Magisterium stanowiska, że są one niewłaściwie, myślę, że można się nimi w ostrożny, zdystansowany sposób posługiwać. Ale podkreślam – ostrożny. Nie są one jeszcze oficjalnie uznane, co nie zmienia faktu, że mogą być efektem Bożego działania.

Na czym polega ostrożność w kwestii objawień? To przede wszystkim, skupienie uwagi na skutkach, na owocach, jakie przynosi moje zainteresowanie danymi objawieniami. Odróżnianie dobrych owoców od tych złych zaczyna się od najprostszych, codziennych spraw – czy te objawienia przyciągają, czy może odciągają mnie od Kościoła, czy przypadkiem nie skupiam się na wybranych prawdach wiary, jednocześnie negując inne. Warto zwrócić uwagę, czy nie zatracam siebie zagłębiając się w poznawanie treści danych objawień, tym samym zaniedbując swoje obowiązki domowe, rodzinne czy zawodowe. Czy ta moja pobożność nie utrudnia mi zaangażowania w codzienne życie społeczne, czy może alienuje mnie z niego. Jedyną metodą, jaką można w tej materii zalecić, jest po prostu konfrontowanie skutków tych objawień z moim życiem.

Szatan wykorzystuje wszelkie możliwe okazje, by zwieść człowieka, dlaczego więc miałby pozostawić wolną od swoich zakusów przestrzeń objawień? Stąd właśnie zalecena jest szczególna ostrożność. Dlatego na przykład w procedurze potwierdzania objawień Kościół korzysta z pomocy psychologów. Ta pomoc skupia się na weryfikacji osoby, która ma objawienia. Natomiast, jeśli chodzi o bezpośrednie konsultacje z tą osobą to rola psychologa nie jest wielka – raczej potrzebny będzie dobry spowiednik lub kierownik duchowy.

Rozmawiała Marta Brzezińska